Mensen die mijn boek ‘Twee Kampen’ nog niet kennen, vragen mij vaak waar het over gaat. Als dan de naam ‘Krishnamurti’ valt, hoor ik niet zelden: ‘Krisnawie? Hare Krishna? Is dat een goeroe of zo? Een soort Baghwan?’
Krishnamurti. Nee. Zeker niet. Nee!
In ‘Twee Kampen’ laat ik vrijmoedig Jiddu Krishnamurti optreden. Delen van zijn redevoeringen, zijn ‘talks’, zijn integraal opgenomen, passend binnen de verhaallijn van het boek en de ontwikkeling van mijn hoofdpersoon, de jonge Abel Sanders.
Begin 20e eeuw, rond 1910, werd in Adyar, India, waar zich het hoofdkwartier van de Theosofische Vereniging bevond, bij toeval door leden van het hoofdbestuur een jeugdig talent ontdekt.
De theosofie was in 1875 ontstaan als een soort eclectische geloofsopvatting. Van alle religies werd het beste geleend, met als belangrijkste uitgangspunten dat iedereen gelijkwaardig is, de mens gestimuleerd wordt om te leren (godsdienst, wetenschap en filosofie), en om alle zichtbare en verborgen mogelijkheden van de natuur en dezelfde mens te onderzoeken. ‘Ken Uzelve’, de oude Grieken hadden dat ook al bedacht.
Wereldleraar.
De theosofen gingen ervan uit dat de Grote Boodschap uitgedragen zou worden door een wereldleraar. Krishna en Jezus Christus waren al aan de beurt geweest en nu had de Vereniging uitgerekend dat het tijd was voor een volgende.
Een van de belangrijkste figuren van de Vereniging, de gewezen Anglicaanse geestelijke C.W. Leadbeater ontdekte, tijdens een bezoek aan het strand, twee broertjes die in zee baadden. Hij werd geraakt door het aura van de oudste.
Het passend spreekwoord hierbij zou kunnen luiden: wat goed is, is toevallig dichtbij. Maar dat laat onverlet dat de man kennelijk talent had voor het opsporen van talent.
Krishnamurti, dat was het jongetje waarvan Leadbeater en Annie Besant, de voorzitster van de Vereniging, vonden dat het een geschikte kandidaat voor de functie van ‘voertuig’ zou zijn, werd inderdaad belangrijk.
Maar geen wereldleraar. In weerwil van de verwachtingen van zijn ontdekkers, zou hij zelf een andere keuze maken.
(foto: privécollectie familie De Munck Mortier)
Geloof niets, onderzoek alles.
Ommen was ruim 14 jaar lang het centrum van de theosofische wereld. Ook nadat Krishnamurti zich had losgemaakt van de theosofen bleef hij regelmatig, tot in 1938, naar Ommen komen om zijn lezingen te geven en de dialoog aan te gaan met zijn toehoorders. Vanuit alle hoeken van Europa, en zelfs van over de oceaan, kwamen mensen naar de Sterkampen in Ommen om hem te horen en te zien.
Dat was toen heel bijzonder. Kranten drukten soms integraal zijn redes af en regelmatig waren zijn redevoeringen live op de radio te horen.
Tegenwoordig is dat nog steeds bijzonder te noemen, al is zijn naam in het algemeen een beetje in de vergetelheid geraakt. Toch is er wereldwijd nog steeds belangstelling voor zijn boodschap. Ook vandaag zoeken mensen naar manieren om te groeien en zich te ontwikkelen. In veel van die ‘leringen’ kun je gedachten van Krishnamurti herkennen. Bovendien kun je hem overal op het internet vinden.
Kijk maar eens:
https://www.npostart.nl/VPWON_1323947
Of lees mijn boek: Twee Kampen (Uitgeverij Boekscout).
In mijn volgende blog meer over de Sterkampen in Ommen/Eerde.
Bron: Waarheid zonder weg, 100 jaar Krishnamurti (red. H. van der Kroft)